En zo komen we aan bij het moment om afscheid te nemen van al die mensen met wie ik jaren heb samengewerkt, op beurzen, op meditatieavonden, op themadagen in Vijfhuizen.

Ik had besloten op zondag 19 mei 1^e Pinksterdag een inloopmiddag te organiseren in het oude vertrouwde steunpunt voor Ouderen in de van Oosten de Bruijnstraat in Haarlem. Gewoon omdat het pand er nog steeds staat en de herinneringen voor velen daar ook liggen. De deur was vanaf 13.30 uur open en ik heb superveel hulp gekregen van lieve mensen om met de hapjes en drankjes te helpen zodat ik ook echt met de bezoekers kon praten. Verrassing na verrassing overkwam mij en het was een SUPERFIJN moment waarbij ik nu besef dat verhuizen alleen maar van huis veranderen is. Ik kan nog steeds in Haarlem een zaal huren en iets organiseren, ach ja dat is gewoon nog steeds mogelijk. Dank allemaal voor jullie bijdrage, donatie, lieve geschreven kaarten en warme ontmoetingen.

En zo leven we dag na dag verder met de verhuizing in zicht eind juni en de dozen die zich opstapelen voor de grote verscheping van zondag 12 mei. Moederdag een cadeau voor mijzelf en twee lieve vriendinnen die mij gaan helpen. Met een Mercedes sprinter bus een hele grote stapel met dozen uit mijn huidige huis verplaatsen naar de opslag in Apeldoorn. Ik heb het uitgerekend, ja “meten is weten” er passen minstens 70 dozen nog bij! Het verplaatsen van al die spullen van mijn bedrijf Nicky’s Place en mijn privé spullen is een proces wat ik voornamelijk alleen wil bewandelen. Het opruimen, inpakken en verplaatsen geeft mij een enorme kracht in mijn lijf om stap voor stap zo dicht bij mijzelf te blijven en niet wetende waar ik precies zal gaan landen. Een met de BRON is wat Paul altijd zegt. Zo dicht mogelijk bij mijzelf blijven en in het HIER EN NU ZIJN!!

Nou dat werd wel even duidelijk toen ik op zaterdagnamiddag 4 mei een bericht afluisterde op de voicemail van mijn schoondochter Melanie, mijn zoon Julian was die middag met de ambulance opgenomen in het Leids UMC. Hij was onwel geworden en voelde zich misselijk, duizelig, wiebelig op rechts en hoofdpijn. Ze hebben meteen een scan met vloeistof gemaakt en bloedverdunners toegediend. Jemig zeg en hij is pas 35 jaar en eigenlijk in goede conditie, iedere twee uur controleren ze zijn vitale functies en gelukkig is er geen uitval.

De volgende dag zondag 5 mei ga ik op bezoek en tref een groot lijf met een zielig hoopje zoon, wel met het vertrouwen dat hij in goede handen is in het LUMC en dat er over hem gewaakt wordt, aansluitend rijd ik naar Beverwijk waar mijn andere zoon Franklin met zijn vrouw Marouschka een baby feest geeft voor de toekomstige baby die bijna geboren wordt. Wat een contrast is dit zeg! En op het feest ook de constante vraag hoe gaat het met je broer aan Franklin en hoe gaat het met je kind aan mij. Dat was echt schakelen!

Maandag had ik al een vrije dag voor mijzelf ingepland om naar de sauna te gaan, dat was ook een uitdaging hoor om de stilte en rust in mijn lijf weer terug te vinden. Ik lag in de sauna en kon dat zandlopertje van 20 minuten wel wegkijken. Pas bij de derde ronde kon ik de rust weer vinden om ook te beseffen dat ik de zorgen MOEST LOSLATEN. Dinsdag kregen we de uitslag van de MRI scan die vertelde dat Julian een zware herseninfarct had gehad in de kleine hersenen en dat hij bloedverdunners moest blijven slikken en dat hij binnen twee dagen naar huis kon om zelf weer te leren luisteren naar zijn lichaam en zo is het nog steeds, nu een maand verder. Het gaat goed met hem, hij heeft van de week weer auto gereden is niet moe meer en zoekt goed zijn grenzen.

Voor mijzelf en voor Melanie was het echt oefenen om terug uit de fight flight conditie terug naar het gewone leven te schakelen. Vier dagen SUPER AAN staan vergt echt veel van een mens, en ja ik weet het anderen zitten vaak veel langer in die stress, maar voor mij was dit echt een oefening in beseffen waar mijn normale ik weer was gebleven.