En zo rijgen de dagen zich aaneen en ben ik onderweg naar Brummen terwijl ik net hersteld ben van mijn ziek zijn om een avond numerologie te verzorgen. Ik weet dat ik met foto en al in een van de huis aan huis krantjes heb gestaan dat alleen al vind ik weer spannend. Hoeveel mensen zullen er komen? Ik heb niet gevraagd of de mensen zich willen aanmelden dus dat maakt het nog meer een verrassing.
Het is vijf minuten voor acht als de laatste bezoeker binnenkomt en totaal zijn het er 10. Ik reken de geboortedatum van iedereen alvast uit en dan met het huidige jaar zodat ik ook iets over het hier en nu kan vertellen aan de bezoekers. Ik besluit niet zoveel tijd te gebruiken om mijzelf voor te stellen en richt mij op volgorde van binnenkomst tot de bezoekers. Het is fascinerend dat er veel mensen momenteel in jaar 5 en 6 bewegen dan wordt het voor mij ook een uitdaging om voor iedereen iets toe te voegen van waarde, maar het is gelukt. En zelfs binnen de tijd die we hebben. Het was klokslag half tien toen ik voor de laatste bezoekster haar huidige jaar 8 uitlegde. Tussen de uitleg door ook nog vertelt dat ik naar Brummen wil komen verhuizen met mijn de stichting Iedereen is Kind en dat ik een boerderij zoek voor mijn activiteiten. En dat ik er over nadenk om een cursus van 7 avonden te gaan geven in Brummen of in Eerbeek. De bezoekers waren vol interesse, dat smaakt naar een goed vervolg voor het najaar.
En zo schrijf ik jullie dat ik op zaterdag 18 mei besloot om voor optie B te gaan wat de verhuizing betreft naar het Gelderse land. Het inspreken bij de gemeente Brummen had niet het beoogde resultaat wat ik verwacht had. Waardoor ik mijn plan B in werking moest gaan zetten. Verhuizing naar een chalet op een recreatiepark in Voorthuizen. Twee lieve vrienden hebben mij de mogelijkheid gegeven om daar voor onbepaalde tijd te mogen wonen.
Dus de verhuizing die gepland staat op maandag 24 juni aanstaande bestaat uit twee bewegingen. 80% van mijn huisraad gaat naar een opslag in Kootwijkerbroek en de overige 20% gaat naar het chalet in Voorthuizen. En dat allemaal op 1 dag dus de coördinatie vanuit de cockpit van Nicole haar hoofd is fascinerend en de uitdaging om de komende 14 dagen alles op de rit te houden blijft aanwezig. Mijn spreadsheet maakt overuren en de verschillende coderingen doen hun werk goed. Nu eerst de gordijnen naar de stomerij en de gordijnrails die ik mee wil nemen even bij elkaar bundelen. Grofvuil komt woensdag en de kringloop komt vrijdag.
En ja als een kind zo blij met de zojuist aangeschafte schroefboormachine. Voor mijn planten zoek ik nog pleeggezinnen, mocht je interesse hebben laat mij dat weten dan kun je er een of twee uit komen zoeken.
En zoals ik al eerder schreef was het een groots besef om terug te keren naar het HIER EN NU nadat zoon Julian rond 4 mei zo een heftige ervaring had meegemaakt. Hij is door het oog van een reuzennaald gekropen en dat besef maakt het nog indringender.
Mijn agenda was zo vol met leuke verplichtingen dat ook dat teveel werd. Op 26 mei werd Franklin 38 jaar en Julian volgde op 2 juni en werd 36 jaar. Er waren nog wat afspraken rondom de Golden Girls mijn zorg moeders mama en mrs. T. Ik had nog een leuk optreden vanuit mijn werk als vitaliteitscoach. Ondertussen wacht ik op de geboorte van het eerste kleinkind.
Maar eind mei was het zover, ik was te vaak en te veel en te weinig en te druk geweest.
Een groot rondje ZELFZORG moest er gemaakt worden. Koorts zei mijn lijf en nu ga je liggen. Ja ook dan weet ik wel wat mij te doen staat en met het volledige programma aan zorg voor mijzelf ben ik die hele week in mijn eigen lappenmandje gekropen en heb goed voor mijzelf gezorgd.
Terwijl ik dit schrijf op zondag 9 juni ben ik al weer hersteld en heb weer geleerd om sneller te luisteren naar mijn lichaam. Dat wat mijn zoon Julian aan het leren is op zijn 36e ben ik met mijn 61 jaar nog steeds aan het uitvinden.
En zo komen we aan bij het moment om afscheid te nemen van al die mensen met wie ik jaren heb samengewerkt, op beurzen, op meditatieavonden, op themadagen in Vijfhuizen.
Ik had besloten op zondag 19 mei 1e Pinksterdag een inloopmiddag te organiseren in het oude vertrouwde steunpunt voor Ouderen in de van Oosten de Bruijnstraat in Haarlem. Gewoon omdat het pand er nog steeds staat en de herinneringen voor velen daar ook liggen. De deur was vanaf 13.30 uur open en ik heb superveel hulp gekregen van lieve mensen om met de hapjes en drankjes te helpen zodat ik ook echt met de bezoekers kon praten. Verrassing na verrassing overkwam mij en het was een SUPERFIJN moment waarbij ik nu besef dat verhuizen alleen maar van huis veranderen is. Ik kan nog steeds in Haarlem een zaal huren en iets organiseren, ach ja dat is gewoon nog steeds mogelijk. Dank allemaal voor jullie bijdrage, donatie, lieve geschreven kaarten en warme ontmoetingen.
Ja terwijl ik dit schrijf besef ik dat ik de lat hoog heb gelegd en dat het best een uitdaging is om te blijven sturen op het HIER EN NU!
Woensdag 15 mei was een regenachtige dag en Bonnie en ikzelf vertrokken met de auto naar ons mantra concert in Almere. Snatam Kaur is een fantastische Sikh zangeres die heerlijke meezingnummers maakt. Aldaar aangekomen bleek dat de parkeergarage vanwege de regen een paar centimeter vol met water stond en dat het een uitdaging was om met droge voeten en droge broek in de theaterzaal aan te komen. Het is gelukt, en terwijl ik dit schrijf besef ik “water zijn emoties” en die zaten bij ons beiden hoog. We hebben uit volle borst meegezongen en zijn echt helemaal vol met energie weer naar Haarlem gereden.
De volgende dag was er in de gemeente Brummen de mogelijkheid om in de commissie in te spreken over onderwerpen die niet op de agenda staan, ik had hiervoor 5 minuten spreektijd gekregen en had mijn speech goed geoefend. Mijn momentum was goed en duidelijk overgekomen de vraag die ik stelde was hulp en richting vragen bij het vinden van de boerderij voor de stichting Iedereen is Kind, geen vraag om geld maar om tips. Er werden vier vragen gesteld vanuit de gemeenteraad welke ik kon beantwoorden en verder zat ik die avond op de publieke tribune te wachten op iets wat niet gebeurde.
Dat voelde wel sip en verdrietig.
Tijdens een commissievergadering wat dit was, lopen uiteindelijk de raadsleden weg die geen onderwerpen van zichzelf meer hebben dus toen het uiteindelijk 22:30 was en de agenda afgetikt werd verliet ik het gebouw terwijl er eigenlijk geen aansluiting meer was met de mensen. Het voelde zoals ik al schreef sip en verdrietig, ik reisde naar Voorthuizen om te overnachten en ging de volgende dag naar Zutphen om bij vriendin Else in tranen uit te barsten, was dit het nou? Hoe ging het dan verder? Moest ik gewoon weer wachten?
Vrijdag 17 mei stond het tweede spiritueel café op het programma in Brummen en vol verwachting klopt mijn hart als ik de zaal weer inricht en wacht op wat er komen mag. Er komen drie bezoekers, we hebben een fijne avond met als thema welke krachtdier wil jou iets vertellen en we doen een meditatie en een voorstelrondje. Ik barst in tranen uit als ik vertel over de ervaring van die dag ervoor bij de gemeente Brummen maar voel ook direct het vertrouwen weer dat dit toch echt de weg is die voor mij ligt om te betreden. STAPJE voor STAPJE en EEN MET DE BRON
En zo leven we dag na dag verder met de verhuizing in zicht eind juni en de dozen die zich opstapelen voor de grote verscheping van zondag 12 mei. Moederdag een cadeau voor mijzelf en twee lieve vriendinnen die mij gaan helpen. Met een Mercedes sprinter bus een hele grote stapel met dozen uit mijn huidige huis verplaatsen naar de opslag in Apeldoorn. Ik heb het uitgerekend, ja “meten is weten” er passen minstens 70 dozen nog bij! Het verplaatsen van al die spullen van mijn bedrijf Nicky’s Place en mijn privé spullen is een proces wat ik voornamelijk alleen wil bewandelen. Het opruimen, inpakken en verplaatsen geeft mij een enorme kracht in mijn lijf om stap voor stap zo dicht bij mijzelf te blijven en niet wetende waar ik precies zal gaan landen. Een met de BRON is wat Paul altijd zegt. Zo dicht mogelijk bij mijzelf blijven en in het HIER EN NU ZIJN!!
Nou dat werd wel even duidelijk toen ik op zaterdagnamiddag 4 mei een bericht afluisterde op de voicemail van mijn schoondochter Melanie, mijn zoon Julian was die middag met de ambulance opgenomen in het Leids UMC. Hij was onwel geworden en voelde zich misselijk, duizelig, wiebelig op rechts en hoofdpijn. Ze hebben meteen een scan met vloeistof gemaakt en bloedverdunners toegediend. Jemig zeg en hij is pas 35 jaar en eigenlijk in goede conditie, iedere twee uur controleren ze zijn vitale functies en gelukkig is er geen uitval.
De volgende dag zondag 5 mei ga ik op bezoek en tref een groot lijf met een zielig hoopje zoon, wel met het vertrouwen dat hij in goede handen is in het LUMC en dat er over hem gewaakt wordt, aansluitend rijd ik naar Beverwijk waar mijn andere zoon Franklin met zijn vrouw Marouschka een baby feest geeft voor de toekomstige baby die bijna geboren wordt. Wat een contrast is dit zeg! En op het feest ook de constante vraag hoe gaat het met je broer aan Franklin en hoe gaat het met je kind aan mij. Dat was echt schakelen!
Maandag had ik al een vrije dag voor mijzelf ingepland om naar de sauna te gaan, dat was ook een uitdaging hoor om de stilte en rust in mijn lijf weer terug te vinden. Ik lag in de sauna en kon dat zandlopertje van 20 minuten wel wegkijken. Pas bij de derde ronde kon ik de rust weer vinden om ook te beseffen dat ik de zorgen MOEST LOSLATEN. Dinsdag kregen we de uitslag van de MRI scan die vertelde dat Julian een zware herseninfarct had gehad in de kleine hersenen en dat hij bloedverdunners moest blijven slikken en dat hij binnen twee dagen naar huis kon om zelf weer te leren luisteren naar zijn lichaam en zo is het nog steeds, nu een maand verder. Het gaat goed met hem, hij heeft van de week weer auto gereden is niet moe meer en zoekt goed zijn grenzen.
Voor mijzelf en voor Melanie was het echt oefenen om terug uit de fight flight conditie terug naar het gewone leven te schakelen. Vier dagen SUPER AAN staan vergt echt veel van een mens, en ja ik weet het anderen zitten vaak veel langer in die stress, maar voor mij was dit echt een oefening in beseffen waar mijn normale ik weer was gebleven.
Woensdag 24 april was het zover, ik zou met de trein naar Arnhem afreizen om bij de open agenda van de provincie Gelderland in te gaan spreken. Ik had via de griffie een aanvraag gedaan voor spreektijd echter na overleg met de griffie en hun advies was het slimmer om eerst de gedeputeerden aan te schrijven en pas daarna de Statenleden via de open agenda te informeren.
Dus zo gezegd zo gedaan een mail aan de gedeputeerde Zoet geschreven dat ik voor mijn stichting Iedereen is Kind op zoek ben naar een tijdelijke boerderij in het buitengebied van Brummen. Helaas doet de provincie Gelderland niet aan ontvangstbevestigingen dus ik moest gewoon weer geduld hebben. Dat is niet mijn sterkste kant deze oefening. Dus na enige dagen weer een mail gestuurd met verzoek om bevestiging van ontvangst en op 23 april , een dag voor mijn bezoek aan de provincie krijg ik het advies om aan het mailadres van het spreekuur van gedeputeerde Zoet te schrijven, dus zo gezegd zo gedaan…Dit is trouwens de enige gedeputeerde met een spreekuur!
Woensdag in Gelderland een prachtig provinciehuis waar ik al eerder geweest ben, ik ga wachten op de open agenda en er zijn drie sprekers, ieder krijgt 5 minuten en daarna worden er vragen gesteld door de Statenleden over de diverse onderwerpen. Ik luister en bedenk ja daar had ik ook kunnen staan, maar goed beter de koninklijke weg bewandelen dan spijkers op het fietspad strooien.
De sprekers zijn klaar en de Statenleden en griffiemedewerkers lopen allen weer hun eigen weg, er is aansluitend een commissie en ik blijf de boel nog even observeren en raak in gesprek met twee statenleden van D66 we zijn de enige drie mensen nog in deze ruimte met schitterend uitzicht op de Nederrijn. Terwijl ik mijn verhaal vertel dat ik op zoek ben naar contact met gedeputeerde Zoet zegt hij kijk daar komt hij net aanlopen.
Vanuit het niets loopt gedeputeerde Zoet op ons af en krijg ik de mogelijkheid om in een paar zinnen te vertellen van mijn mail en mijn zoektocht naar een boerderij. WAUW! Dat noem ik wederom een staaltje van kosmische interventie. Ik ga aansluitend op de publieke tribune zitten en straal de gedeputeerde in met positiviteit en vertrouwen dat mijn vraag beantwoord wordt.
Ik vertrek met de trein naar Amsterdam maak een tussenstop om in de Nieuwe Kerk een gospelconcert bij te wonen. Halleluja wat een ervaring zeg, de zegeningen die ik door mij heen voel stromen in deze prachtige kerk (waar ik nog niet eerder ben binnen geweest) en de Spirits die mij begeleiden om dit pad van vertrouwen te blijven bewandelen. SUPER!! POWER! Voldaan vertrek ik weer met de trein naar Haarlem. Een dag later al krijg ik antwoord via het spreekuur mailadres dat ik uiterlijk maandag 13 mei gekoppeld wordt aan een ambtenaar die mijn mail zal beantwoorden.
Vrijdag 19 april, spannend hoor mijn eerste keer spiritueel café in Brummen. Eerst zoals altijd langs de opslag in Apeldoorn en aansluitend posters plakken in Brummen bij de Jumbo, Dekamarkt, kapper, restaurant Marmaris en de drogisterij Troost.
Om 18:45 loop ik Plein 5 binnen om mijn zaal in te richten en af te wachten wie er komen gaat. Ik heb besloten om deze avonden op basis van donatie te starten zodat de kosten voor de bezoekers geen probleem kunnen zijn. en ik heb mazzel want de zaalhuur is echt maar 20 % van wat ik in Apeldoorn betaalde. Ik wacht rustig af en we starten met 5 bezoekers! YES! Een bekend gezicht uit Apeldoorn en vier nieuwe mensen. Het thema is engelenkaarten en we starten met een meditatie en een voorstelrondje. Voor ik er erg in heb is de avond voorbij en ik ga met een voldaan gevoel richting mijn logeeradres in Voorthuizen.
Zaterdag 20 april heb ik een afspraak bij mrs. T onze lieftallige en markante Thérèse van reeds 94 jaar, om haar auto te gaan verkopen. Mrs. T is al een aantal maanden zwakjes en heeft zelf gezegd dat zij geen auto meer gaat rijden, ik heb dat haakje meteen gebruikt om te gaan luisteren in mijn omgeving of ik iemand met een rijbewijs een ontzettend plezier kan doen met deze prachtige Suzuki. Ik verstuurde aan Stella een appje met de vraag of zij een rijbewijs heeft en zij bevestigde dat. Zaterdag 20 april komt zij kijken of de auto “iets” voor haar is. Of er een match is, bedoelen we dan toch?
Mijn gedachte is om voor de Suzuki een nieuwe eigenaresse te vinden die een auto nodig heeft maar er niet zoveel voor kan betalen. Eigenlijk een eerste opdracht voor mijn stichting in oprichting “Iedereen is Kind”. Ik volg Stella al jaren maar meestal via facebook het prachtige medium wat mensen over elkaar op de hoogte houdt. Stella heeft de armoedegrens met enige regelmaat aangetikt en er een boek over geschreven. Zij voedt (net als ik vroeger) twee kinderen in haar eentje op. Stella reisde wekelijks met het openbaar vervoer van Amsterdam naar een verzorgingshuis in Den Haag om haar dementerende moeder te verzorgen en op de terugreis in de trein deelde zij haar ervaringen en lazen wij allen mee. Haar moeder is nu in de hemel op een wolk, maar haar vader adviseerde Stella enige weken geleden kind neem nou eens een paar rijlessen zodat je de handigheid er weer van krijgt om auto te kunnen rijden… Ja ik zie dat als een signaal van boven waarin de kosmische interventie geduldig maar gestaag mij helpt bij het vinden van het juiste moment.
Anyway dit geschreven hebbende lopen wij zaterdag 20 april naar de Suzuki nadat Stella met mrs. T heeft kennis gemaakt natuurlijk, en ik beschrijf mijn wens om de auto aan haar te kunnen verkopen tegen een klein bedrag. We stappen de auto in en barsten beide in tranen uit, haar achternaam is Swart en de auto heeft een zwart met wit geblokt dakje en is zwart van zichzelf. Hoe toepasselijk, bij het starten zegt de auto prrr, prrr prrr. Nou ja zeg, dat lijkt wel een grapje van mrs. T die boven vanuit haar raam de hele boel zit mee te kijken. We moeten de Suzuki service bellen en die zijn er binnen 30 minuten om de auto op te starten, echter zegt de monteur dan moet u minstens 30 minuten gaan auto rijden om de accu weer op te laden. Nou had ik die dag geen verdere afspraken dus besluiten we dat ik Stella naar haar vader rijdt in Blaricum, kan hij meteen even de auto zien en daarna rijd ik terug naar mrs. T. Gewoon lekker samen in de auto over de snelweg zoef zoef zoef en een goed gesprek erbij wat wil je nog meer toch?
De terugreis vanuit Ibiza was er een om niet meer te vergeten, Ibiza wilde mij niet laten gaan!! De geplande aankomsttijd was 23:40 uur en het werd 04:04 dat ik met mijn koffertje door de sluis Schiphol opliep. Ik zal je de vertraging en het verhaal besparen maar het was iets met code geel in Nederland en storing in de verkeerstoren.
In ieder geval heb ik toch nog een paar uurtjes kunnen slapen voordat ik om 11.30 uur bij de notaris Thomas van Grafhorst present zou zijn. Ik werd binnengelaten en mocht in een kamertje wachten, ik stond daar en er was een televisie uitzending van Euronet gaande en terwijl ik daar stond zag ik LIVE de openingsceremonie van het ontsteken van het Olympisch Vuur in Athene. Precies terwijl ik daar stond te wachten vond dat plaats. Ik voelde mij zo verbonden met het moment, de dansende prachtige Griekse vrouwen in een soort van bewegende mandala met super elegante jurken aan. Het vuur wat aangestoken werd om uiteindelijk in Parijs de start van de Olympische Spelen van 2024 aan te kondigen. Dit moment was voor mij een TEKEN aan de WAND, een soort van bekrachtiging dat ik op de juiste weg ben en mijn stapjes hoe klein dan ook aan het zetten ben om uiteindelijk resultaat te behalen.
Oprichting van de stichting Iedereen is Kind
Ik had door een vertragende ervaring met een eerdere notaris alvast zelf de statuten in notaristaal geschreven. Ik werd verwelkomd door een dame terwijl ik een heer verwachtte. Ik vroeg hoe dat zat en zij vertelde mij dat zij gespecialiseerd was in ondernemerszaken en dat de andere notaris in gesprek was. Ik vertelde dat ik een persoonlijke bericht voor hem had, en zij ging dat alvast aan hem vertellen. Ik stelde mijzelf voor en wij bespraken alvast de wensen die ik heb voor de oprichting van de stichting. De notaris kwam even later erbij en ook hij gaf zijn visie op mijn zelf geschreven statuten, ik vroeg om een prijsopgave en hij vertelde dat ik wel enige weken geduld moest opbrengen, ergens in mei zou het dan worden. In mijn achterhoofd was ik alvast aan het rekenen en dacht ach maandag 13 mei beginnen de scholen weer na de meivakantie dus dat zal het dan wel worden. Geduld is een schone zaak!
Witte donderdag 28 maart vertrek ik met de auto om via Brummen door te rijden naar Groenlo, waar ik bij lieve vrienden een nachtje ga logeren. Eerst langs Brummen om de posters op te hangen voor de aankondiging van het spiritueel café op vrijdag 19 april. Ja dan is het wel even een ritje hoor, maar planning is de grootste kracht in dit soort situaties. Moe maar voldaan kwam ik aan in Groenlo, wel een uur te laat maar dat maakte ik snel weer goed met een knuffel en een heerlijke glimlach. Ik mocht dit keer niets meenemen was mij uitdrukkelijk vertelt dus met lege handen een huis binnenlopen voelt nog steeds ongemakkelijk hoor.
Na een heerlijk bakkie koffie bleek dat manlief Marcel voor ons zou koken zodat ik samen met mijn vriendin Astrid naar het graf van onze vriendin Erika kon gaan. Dat ligt in Doetinchem op de natuurbegraafplaats. Ik hoefde niet te rijden wat alweer een cadeautje is en samen met onze schepjes, schelpjes, bloemenzaadjes en flesjes water hebben we bij het graf van onze Erika er weer een mooi ritueel van gemaakt. Even voelen en herinneren en samen zijn, thuis in Groenlo was er een heerlijke maaltijd en we hebben er een fijne avond op deze witte Donderdag van gemaakt met op de achtergrond “the Passion” waardoor wij met enige regelmaat even stilstonden bij de Witte donderdag in Groenlo.
Vrijdag door naar Horst in Limburg, ja als ik er dan toch “bijna ben” dan maak ik zulke routes, heerlijk met mijn witte Swifty auto mijn vleugels op de weg. Kopje koffie, goed muziekje, cruise control en de navigatie vertelt mij hoe ik via Duitsland het snelste in Horst kom. Bij mijn vrienden in Horst bleef ik natuurlijk ook een nachtje slapen. Samen met Alda zijn we naar een herdenkingspark met een beeldentuin geweest waar de psychiatrische patiënten van jaren geleden herinnert werden met herdenkingsbeelden van hun psychiatrische verleden. Ook prachtige kunst gezien en heerlijk gewandeld in het Limburgse Land.
Op de heenweg was ik een bord van een boerderijwinkel tegengekomen en ja het is natuurlijk “asperge tijd” dus op weg naar Haarlem sloeg ik toevallig de juiste weg in en heb ik mijzelf getrakteerd op “een volledige aspergebeleving”. Krieltjes, de juiste saus, asperges vers geschild, mooie ham, roomboter en eitjes. Dat zijn de verheugmomentjes waar ik mijzelf erg blij mee maak.
Spiritueel café 19 april
de website waarop je zoekt en vindt
Beheer cookie toestemming
Wij gebruiken cookies om onze website en onze service te optimaliseren.
Functionele cookies
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
