Nicole vroeg mij al een tijd geleden of ik voor Samenwerken Nederland wilde gaan bloggen. “Ja natuurlijk!” antwoordde ik meteen enthousiast. Ik kreeg wel een maar mee van haar; ik mocht niet zo vloeken in mijn blogs als ik doe op mij Facebook pagina….
Vloeken op Facebook doe ik vrij regelmatig. Soms uit pure irritatie, soms uit frustratie, maar meestal uit provocatie. Ik wil een reactie lostrekken, mensen uit hun comfortzone halen door ze verbaal een klap in het gezicht te geven.
Maar zoals gezegd is het ook vaak uit irritatie en frustratie. Mijn lontje kan wat kort zijn en dit uit zich veelal een in reeks woorden waar menig bootwerker trots op zou zijn. Maar waar komt dit korte lontje vandaan en waarom reageer ik op sommige momenten zo fel?
Ik kom er steeds meer achter dat ik een beetje verdrietig word van mensen. Dit klinkt een stuk dramatischer dan het is, maar er zit wel een grote kern van waarheid in. Mensen zijn over het algemeen niet zo aardig meer tegen elkaar. Werken elkaar tegen. En kijkend naar de titel van deze website, Samenwerken Nederland, wil ik graag een pleidooi houden voor aardig zijn en samenwerken, elkaar een helpende hand toereiken.
Een hoop mensen hebben een grote last op hun schouders. Een baan, kinderen, het huishouden, sporten, gezond leven, hobby’s, weet ik het allemaal wat. We zetten onszelf (nodeloos) enorm onder druk om maar te voldoen aan een zelf gecreëerd ideaalbeeld. Dit brengt logischerwijs nogal wat stress met zich mee en een hoop onzekerheid. Doe ik het wel goed? Ben ik wel goed genoeg? De schaduwkant van zo’n bestaan is dat mensen haastig en kribbig, en dus onvriendelijk, worden. Want nee, je kunt hier niet aan voldoen, en dat is ook nergens voor nodig. Maar aangezien mensen zo op zichzelf gefocust zijn vergeet men nog wel eens de medemens en is er in een confrontatie weinig ruimte tot zelfreflectie. De schuld wordt over het algemeen meteen buiten zichzelf gelegd en er wordt erg defensief gereageerd. Ja maar jij of hij of wie of wat dan ook.
Een klein voorbeeld: Een tijdje geleden was ik aan het werk (op het strand). Onze hond ligt heerlijk te slapen op zijn kleedje, niemand heeft last van hem. Er stapt een meneer op hem af en terwijl de hond volledig in dromenland is buigt meneer door zijn knieën en begint de hond nogal hardhandig te aaien. De hond schrikt wakker uit zijn slaap en draait zijn hoofd om naar de man en blaft van de schrik. Vervolgens komt meneer op hoge poten naar mij toe dat onze hond levensgevaarlijk is en meneer in het gezicht probeerde te grijpen. In mijn ogen is dit actie-reactie. Ik zou zeggen, ik deed iets en de hond reageert daarop. Niet zo handig van mij, Maar meneer vond het schandalig en onacceptabel en belde de politie want deze hond was vals en moest afgemaakt worden. Ergo, de hond deed het en ik ben slachtoffer.
Mijn vraag aan jullie is, help elkaar. Wees lief voor elkaar. Probeer in zo’n situatie even pas op de plaatst te zetten, de situatie te overzien en daarna pas te reageren. Ik ga altijd uit van het goede in de mens, dus ben van mening dat anderen, en zeker onbekenden, niet doelbewust uit zijn op het kwetsen of irriteren van de medemens. Met een beetje meer compassie en mededogen in het dagelijks leven wordt onze interactie een stuk leuker en vriendelijker.
