Vrijdag 19 april, spannend hoor mijn eerste keer spiritueel café in Brummen. Eerst zoals altijd langs de opslag in Apeldoorn en aansluitend posters plakken in Brummen bij de Jumbo, Dekamarkt, kapper, restaurant Marmaris en de drogisterij Troost.
Om 18:45 loop ik Plein 5 binnen om mijn zaal in te richten en af te wachten wie er komen gaat. Ik heb besloten om deze avonden op basis van donatie te starten zodat de kosten voor de bezoekers geen probleem kunnen zijn. en ik heb mazzel want de zaalhuur is echt maar 20 % van wat ik in Apeldoorn betaalde. Ik wacht rustig af en we starten met 5 bezoekers! YES! Een bekend gezicht uit Apeldoorn en vier nieuwe mensen. Het thema is engelenkaarten en we starten met een meditatie en een voorstelrondje. Voor ik er erg in heb is de avond voorbij en ik ga met een voldaan gevoel richting mijn logeeradres in Voorthuizen.

Zaterdag 20 april heb ik een afspraak bij mrs. T onze lieftallige en markante Thérèse van reeds 94 jaar, om haar auto te gaan verkopen. Mrs. T is al een aantal maanden zwakjes en heeft zelf gezegd dat zij geen auto meer gaat rijden, ik heb dat haakje meteen gebruikt om te gaan luisteren in mijn omgeving of ik iemand met een rijbewijs een ontzettend plezier kan doen met deze prachtige Suzuki. Ik verstuurde aan Stella een appje met de vraag of zij een rijbewijs heeft en zij bevestigde dat. Zaterdag 20 april komt zij kijken of de auto “iets” voor haar is. Of er een match is, bedoelen we dan toch?

Mijn gedachte is om voor de Suzuki een nieuwe eigenaresse te vinden die een auto nodig heeft maar er niet zoveel voor kan betalen. Eigenlijk een eerste opdracht voor mijn stichting in oprichting “Iedereen is Kind”. Ik volg Stella al jaren maar meestal via facebook het prachtige medium wat mensen over elkaar op de hoogte houdt. Stella heeft de armoedegrens met enige regelmaat aangetikt en er een boek over geschreven. Zij voedt (net als ik vroeger) twee kinderen in haar eentje op. Stella reisde wekelijks met het openbaar vervoer van Amsterdam naar een verzorgingshuis in Den Haag om haar dementerende moeder te verzorgen en op de terugreis in de trein deelde zij haar ervaringen en lazen wij allen mee. Haar moeder is nu in de hemel op een wolk, maar haar vader adviseerde Stella enige weken geleden kind neem nou eens een paar rijlessen zodat je de handigheid er weer van krijgt om auto te kunnen rijden… Ja ik zie dat als een signaal van boven waarin de kosmische interventie geduldig maar gestaag mij helpt bij het vinden van het juiste moment.

Anyway dit geschreven hebbende lopen wij zaterdag 20 april naar de Suzuki nadat Stella met mrs. T heeft kennis gemaakt natuurlijk, en ik beschrijf mijn wens om de auto aan haar te kunnen verkopen tegen een klein bedrag. We stappen de auto in en barsten beide in tranen uit, haar achternaam is Swart en de auto heeft een zwart met wit geblokt dakje en is zwart van zichzelf. Hoe toepasselijk, bij het starten zegt de auto prrr, prrr prrr. Nou ja zeg, dat lijkt wel een grapje van mrs. T die boven vanuit haar raam de hele boel zit mee te kijken. We moeten de Suzuki service bellen en die zijn er binnen 30 minuten om de auto op te starten, echter zegt de monteur dan moet u minstens 30 minuten gaan auto rijden om de accu weer op te laden. Nou had ik die dag geen verdere afspraken dus besluiten we dat ik Stella naar haar vader rijdt in Blaricum, kan hij meteen even de auto zien en daarna rijd ik terug naar mrs. T. Gewoon lekker samen in de auto over de snelweg zoef zoef zoef en een goed gesprek erbij wat wil je nog meer toch?

Witte donderdag 28 maart vertrek ik met de auto om via Brummen door te rijden naar Groenlo, waar ik bij lieve vrienden een nachtje ga logeren. Eerst langs Brummen om de posters op te hangen voor de aankondiging van het spiritueel café op vrijdag 19 april. Ja dan is het wel even een ritje hoor, maar planning is de grootste kracht in dit soort situaties. Moe maar voldaan kwam ik aan in Groenlo, wel een uur te laat maar dat maakte ik snel weer goed met een knuffel en een heerlijke glimlach. Ik mocht dit keer niets meenemen was mij uitdrukkelijk vertelt dus met lege handen een huis binnenlopen voelt nog steeds ongemakkelijk hoor.

Na een heerlijk bakkie koffie bleek dat manlief Marcel voor ons zou koken zodat ik samen met mijn vriendin Astrid naar het graf van onze vriendin Erika kon gaan. Dat ligt in Doetinchem op de natuurbegraafplaats. Ik hoefde niet te rijden wat alweer een cadeautje is en samen met onze schepjes, schelpjes, bloemenzaadjes en flesjes water hebben we bij het graf van onze Erika er weer een mooi ritueel van gemaakt. Even voelen en herinneren en samen zijn, thuis in Groenlo was er een heerlijke maaltijd en we hebben er een fijne avond op deze witte Donderdag van gemaakt met op de achtergrond “the Passion” waardoor wij met enige regelmaat even stilstonden bij de Witte donderdag in Groenlo.

Vrijdag door naar Horst in Limburg, ja als ik er dan toch “bijna ben” dan maak ik zulke routes, heerlijk met mijn witte Swifty auto mijn vleugels op de weg. Kopje koffie, goed muziekje, cruise control en de navigatie vertelt mij hoe ik via Duitsland het snelste in Horst kom. Bij mijn vrienden in Horst bleef ik natuurlijk ook een nachtje slapen. Samen met Alda zijn we naar een herdenkingspark met een beeldentuin geweest waar de psychiatrische patiënten van jaren geleden herinnert werden met herdenkingsbeelden van hun psychiatrische verleden. Ook prachtige kunst gezien en heerlijk gewandeld in het Limburgse Land.

Op de heenweg was ik een bord van een boerderijwinkel tegengekomen en ja het is natuurlijk “asperge tijd” dus op weg naar Haarlem sloeg ik toevallig de juiste weg in en heb ik mijzelf getrakteerd op “een volledige aspergebeleving”. Krieltjes, de juiste saus, asperges vers geschild, mooie ham, roomboter en eitjes. Dat zijn de verheugmomentjes waar ik mijzelf erg blij mee maak.

En zo reis ik bijna iedere week naar het Gelderse land! Rijdend op de A1 in de buurt van Voorthuizen begin ik telkens weer te huilen van het gevoel wat mij omvat als een “warm welkom thuis lief kind”. Dit is waar mijn reis naartoe beweegt, en ik heb nog geen flauw idee welke kant het opgaat alhoewel ik in VOL VERTROUWEN deze reis aan het maken ben hoor.

Ik voelde mijzelf nogal ongemakkelijk omdat ik ’s avonds naar de Raadsvergadering zou gaan en daar mensen wilde gaan aanspreken, ik voelde dat ik mijn voorouders mocht vragen om steun en de juiste woorden, tenslotte kom ik van moederskant uit een nest van vertegenwoordigers, ooms die allen hun woordjes wel klaar hadden als het nodig was.

Dus ga ik eerst langs de opslag in Apeldoorn om weer een vrachtje te lossen. Gestaag verplaats ik alle dierbare spullen, gecodeerd met kleuren en nummers en dat alles in een excel spreadsheet. Ja als ik dan ergens grip op kan houden dan is het de verhuizing coördineren, dat geeft ergens een gevoel van controle.
Dit keer ook om kennis te maken met Plein de plek waar ik in Brummen mijn spiritueel café wil gaan starten, dat ging goed, ik heb een leuke zaal Vinkenweide gehuurd op de vrijdagavond te beginnen op 19 april. Aansluitend heb ik een afspraak met de makelaar die samen met zijn vader regelmatig met een advertentie in het Brummense huis aan huis krantje staat. Een verkennend gesprek van mijn kant, voor het éérst bij een makelaar! Ik werd hartelijk welkom geheten en ik ben wel wat wijzer geworden van hoe het in het buitengebied van Brummen beweegt qua boerderijen en verkoop en taxatie.
Aansluitend naar mijn favoriete restaurant Marmaris om een heerlijke maaltijd te nuttigen en daarna door naar de raadsvergadering van de gemeente Brummen.

Binnengekomen in het gemeentehuis van Brummen staat er een tafel met een bordje “in gesprek met de Raad”, ik stond daarnaast en er was nogal wat reuring want dit was meteen de eerste vergadering voor de tijdelijke burgemeester Geert van Rumund. Groepsfoto’s van de diverse fracties, de wethouders, de burgemeester en ga zo maar door. Er kwam een wethouder op mij aflopen (ik stond natuurlijk aan dat tafeltje) “in gesprek met de Raad”, en ik vertelde over mijn stichting voor minder bedeelde en kansarme kinderen en dat ik in Brummen wil landen met mijn stichting Iedereen is Kind, de wethouder bleek Ingrid Timmer te zijn van D66 met onderwijs en jeugd in haar portefeuille, hoe toepasselijk. Zij luisterde aandachtig en wees mij meteen naar Yasemin Cegerek van PvdA deze wethouder heeft minimabeleid in haar portefeuille en ook daar trof ik veel interesse, dit alles schonk mij moed om de rest van de avond de vergadering vanaf de publieke tribune mee te maken. Aansluitend was er een borrel waar ik voor koos om niet aan te schuiven, ik wilde weer naar Haarlem.

Het weekend stond in het teken van familie en kinderen, heerlijk de kinders kwamen eten en dat is voor mij een cadeau 1^e klasse. De aangetrouwde vrouwen kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden en ik geniet daarvan. Zaterdag had ik een vriendin een inwijdingsritueel aangeboden om haar nieuwe huis in te wijden. Drie andere dames erbij uitgenodigd en er was een knus groepje: samen ervaringen delen, het huis verankeren, meditatie, luisteren naar mooie muziek en een heerlijk hapje en drankje erbij. Terwijl ik in haar huis zat zag ik al een paar mogelijkheden om mijn plantenkinderen een nieuw tehuis te geven. Ja ik ben de trotse moeder van bijna 40 planten waarvan sommige al meer dan 40 jaar oud zijn, niet alles kan ik meeverhuizen dus ik heb pleeggezinnen nodig, en nieuwe tehuizen.